روزی که آغاز شدم در این دنیای مجازی،


گمان میکردم تا بی نهایت ادامه داشته باشم.


اما امشب دلم از من میخواهد که اینجا را ترک کنم.

هرچند سخت است برای انگشتانم؛


وقتی که دیگر نمی توانند کلمات رابنویسند.


هر چند دلم برای تمام انها که نه دیده بودمشان ونه میشناختم تنگ میشود .

حتما مهربانی تمام دوستان مجازی را در بقچه ای


پیچیده ودر چمدان قلبم قایم میکنم


وهرروز خاموش و بیصدا به آنها سر میزنم.

شاید دوباره یک روز برگردم،


اما الان باید بروم ...


خداحافظ دلم دارد صدایم میزند


خدا نگهدار

+ تا عبوری دوباره تنها سبزی شما را آرزو میکنم.